Otatnie pożegnanie Jolanty Wiśniewskiej w Ostrowcu. Zmarłą żegnało wielu przyjaciół [ZDJĘCIA]

Rodzina, przyjaciele, współpracownicy i wielu znajomych, pożegnali Jolantę Wiśniewską, przewodniczkę świętokrzyską i beskidzką, podróżniczkę, pracownicę Miejskiego Centrum Kultury w Ostrowcu Świętokrzyskim.

Jolanta Wiśniewska, znana w Ostrowcu i regionie świętokrzyskim przede wszystkim ze swojego zamiłowania do regionalizmu i podróży, zmarła w sobotę, 15 sierpnia. Miała 59 lat.

Msza święta pogrzebowa odprawiona została w środę, 19 sierpnia, w kolegiacie świętego Michała Archanioła w Ostrowcu. Wzięli w niej udział przedstawiciele władz miasta, dyrekcja i pracownicy Miejskiego Centrum Kultury, regionaliści zrzeszeni w związku przewodników świętokrzyskim, przyjaciele, z którymi Jolanta Wiśniewska współorganizowała akcje społeczne, kulturalne i polityczne.

Urna z prochami została złożona w rodzinnym grobie na cmentarzu parafialnym przy ulicy Denkowskiej.

Wspomnienie o Jolancie Wiśniewskiej zamieścili pracownicy Miejskiego Centrum Kultury
„Jolanta Wiśniewska, dla większości z nas po prostu Jola, kobieta pełna energii, wulkan pomysłów i dobrego serca. Jej pasją były podróże, dla których gotowa była poświęcić wszystko. Kochała koty. Dla tych, które uratowała, stworzyła dom pełen miłości. Kiedy dowiedziała się o chorobie, postanowiła wyruszyć w „Podróż Życia”, nie zważając na ryzyko, które niosła ze sobą ta wyprawa. Kosztowała ona ją wiele wysiłku i zdrowia. Ale dopięła swego i okrążyła świat w ciągu 35 dni.

Wczoraj przeglądaliśmy zdjęcia, które wykonała podczas podróży. Miały posłużyć do przygotowania wystawy w Galerii Fotografii. Na zdjęciach Nasza Jola wyglądała na szczęśliwą, bo szczęście przynosił jej ruch i poznawanie nowych miejsc i ludzi. Zawsze gotowa do pomocy dla drugiego człowieka, pierwsza wolontariuszka Wielkiej Orkiestry Świątecznej Pomocy, obrończyni wolności: słowa, demokracji i swobód obywatelskich. Kochała życie, jeszcze niedługo przed odejściem planowała wyprawę do Szwecji. Uwielbiała organizować wycieczki po najbliższej okolicy dla dzieci i młodzieży, bo wiedziała, że poznanie małej ojczyzny, pozwoli w przyszłości chętniej powracać do rodzinnych stron. Lokalny patriotyzm był dla jej tak bliski.

Bardzo lubiłem rozmowy z Jolą, czasem po cichutku przychodziła do mnie, żeby zainteresować jakąś ideą, koncepcją czy rzeczą. Mówiła szybko, przeplatając wypowiedzi serdecznym śmiechem. Miała jeszcze tyle pomysłów do realizacji. Miała…
Jolu, wędruj tam po niebiańskich szlakach bez żadnych ograniczeń i pozdrów od nas koniecznie Mulka. Bez Was świat nie będzie już taki sam…”